WORM 23: Daily Chaos #7 Kunst om te lachen

Onze sterpresentatrice bij Ver Uit de Maat 2018, welzijnswerker en voortrekker/zanger van Rotterdams trots Ongeregeld heeft iets met WORM. Wat, dat legt ze in dit stuk uit.  Trouwens, Ongeregeld treedt op tijdens WORM 23 samen met Theatergroep Irene & Co!

Ik heb niets met kunst; geklets en interessantdoenerij over de kleren van de keizer. Niet te begrijpen dat er een hogeschool in, en het te jureren, is. Kunstvolkje is wel leuk om in onder te duiken als je niet weet hoe het hoort, zij weten het ook niet.

Als puber probeerde ik net zo goed gitaar te leren spelen als mijn helden Hendrix en Clapton en droomde op mijn zolderkamertje van het grote podium. Kansloos wegens beperkt talent. En toen de revolutie van 78; snoeiharde punk moest het worden. Een oefenruimte was lastig te vinden en we verzeilden in de jazzbunker. Free jazz toeteraars kregen we er gratis bij, eigenlijk wel verfrissend bovenop dat heavy gedoe. Ik kreeg de gelegenheid exotiese muziekinstrumenten te beroeren en leerde dat oren in plaats van handen muziek maken. Een plan was er niet; ‘muziek wordt geboren in de interactie met het publiek’ als variant van Lucebert’s ‘waar blijft het geluid nadat het geklonken heeft’.

Jaaaaren later vond ik een meisje leuk en had een spannend afspraakje op metro Stadhuis. Het kroegvertier van Stadhuisplein trok ons nix en we gingen lopen (zo gaat dat als je verlegen bent).

We belandden op die rare tent op de hoek van de Rochussenstraat en ’s Gravendijkwal, voor mij voelde het als thuiskomen. Het programma begon en we zetten ons neder. Met stalen gezicht werden de meest absurde piepen en knorren gepresenteerd. ‘Ik vind het heel interessant, maar zouden ze kwaad worden als ik ging lachen?’ fluisterde mijn latere verloofde me toe.

Ik ben helemaal in de community-art verzeild; kunst om een sociaal doel te dienen. Het zigeunerjongetje met de traan blijkt een effectief schilderij om mensen bij elkaar te brengen, als het er om gaat dat we, ook voor elkaars, kinderen hebben te zorgen.

Ondertussen zijn wij al 25 jaar Ongeregeld. Met de gimmick van Rotterdams beroemdste travestiet Janine Wegman stropen we, verwarring zaaiend, de stad af in hoeken en gaten. Als rechtbesnaard Rotterdammers is ons niets heilig en sabelen, op vrolijke toon, alles neer wat niet deugt. Intussen is ons stadje up-ge-graded en is het avant-garde centrum een instituut geworden aan een poen-straat. Toch bijzonder dat we er nog steeds welkom zijn. Dit keer komen we met een cross-over vanaf Zuidplein. Muziektheater waarin het inclusieve toneel van Irene&co schetst hoe het afloopt wanneer je in een totalitaire bubbel terecht bent gekomen. Die groep stal ooit mijn hart met de Dreigrosschenoper; Brecht zoals Brecht het bedoeld had. Hoewel ik me nog zo had voorgenomen om me niet met kunst in te laten……